Xav'ennea

Wielka kula Słońca już w połowie zaszła za horyzont spowijając krainę karmazynowym blaskiem żegnając dzień by po spokojnej nocy znów zawitać. Patrzyła na znikający okrąg, mrużąc oczy całkowicie, pozwalając by wielkie jak grochy łzy pływały po jej policzkach. Targnął nią szloch. Padła na kolana, schowała twarz w dłonie trąc oczy które pulsowały ostrym bólem. Bała się. Miała wrażenie, że ból rozsadzi jej czaszkę. Odciągnęła ręce i spojrzała w ciemniejące niebo nad sobą, zawyła z bólu jaki nie tylko palił jej ciało ale i rozrywał duszę. Beczała jak dziecko, żal i gniew za to co ją spotyka wylewał się z niej oczyszczając jej serce. Za co ma tak cierpieć? Za co ją to spotyka? Zerknęła na wciąż uwieszony przy szyi naszyjnik – herb Shavenon, trzeciego domu Erydlyn. Przyszła matrona! Krzyczała w zapadającą noc. Zerwała amulet z szyi i cisnęła przed siebie ile tylko miała siłę. Druga córka! Bandy morderców! Zerwała bransolety o ornamentach zdobionych na kształt pająków i pajęczyny. Wściekłość gorała w niej jak ogień. Chciała ciskać płomieniami i błyskawicami we wszystko co wiązało ją z miejscem, które już nie mogła nazwać domem. Zamachała odruchowo rękoma, lecz popadając w niełaskę Loth, wszystkie magiczne zaklęcia po prostu przestały przybywać na jej wezwanie. Mało ją obchodziła łaska czy niełaska Pajęczej Królowej. Nienawidziła jej z całej siły, z całego serca, każdą cząstką swego ciała. Okrutna Bogini, którą czcił jej lud dostatecznie napawał ją odrazą przez ponad setkę lat, które spędziła w Podmroku. Gdy Pajęcza Królowa zapragnęła śmierci jej dopiero narodzonego brata. Gdy Pajęcza Królowa zapragnęła by jej bliska przyjaciółka skończyła w walce pomiędzy ich domami. Gdy Pajęcza Królowa chciała, by jej własne ciało należało do bogini i by jej ofiarować wszystko, a jednocześnie by biczem katowała każdego mężczyznę jaki się do niej zbliży. Gdy Pajęcza Królowa zapragnęła, by jej ojciec stał się driderem. NIE NIE I JESZCZE RAZ NIE! Krzyknęła w przestrzeń jakby chciała by Pajęcza Królowa ją usłyszała. By upewnić się, że nigdy nie zmieni swoich poglądów. Bogini nie słyszała, i nigdy już nie usłyszy jej głosu, nie była łaskawa dla tych którzy się odwrócili. A Xav’ennea wiedziała czego chce, i na pewno nie była to wiara w jakiegoś bożka. Wysunęła z pochwy rapier, jedyną broń jaką była w stanie zabrać. Musiała jej wystarczyć. Złapała za wysoko spięty kucyk i obcięła ostrzem włosy tuż za spinką przedstawiająca pająka. Ją też rzuciła w przestrzeń. Perłowo białe, świadczące długością o statusie włosy opadły na ziemię. Padła na plecy nie mogąc powstrzymać łez ani się uspokoić. Ogarnęła ją ciemność czarniejsza od korytarzy świata z którego uciekła.


Xav'ennea Shavenon - nowa postać do DnD, zobaczymy co z tego wyjdzie kiedyś tam w przyszłości

Kobieta - 138 lat - Drow - Wojownik - Chaotyczny Neutralny



Great ball of the Sun already occurred in the middle of the horizon, casting the land of crimson glow. Bidding farewell to the day, and after a quiet night again be able to pay a visit. She stared at the disappearing circle, squinting completely, letting the tears as big as peas floated down her cheeks. She began to sob uncontrollably. She fell to her knees, hidding face in hands and rubbing eyes that pulsate in acute pain. She was afraid. She had the impression that pain will blow her skull soon. She pulled hands and looked up at the darkening sky above, howled with pain that not only burned her body but tore the soul. She was crying like a child, grief and anger for what she must endure spilled out of her purifying her heart. Why does she have to suffer this much? Why does she have to endure all of these things? She glanced at the still hanging necklace on her neck - herb Shavenon, third house of Erydlyn. Future matron! She screamed in collapsing night. She broke the chain and throw the amulet to the night as strongly as she can. The second daughter! Group murderers! She tore bracelets decorated with ornaments in the shape of spiders and cobwebs. Rage burned in her like fire. She wanted to throw flames and lightning with everything associated with this place that she could not call home. She instinctively threw up her hands, but falling into disfavor Loth, all magic spells simply ceased to arrive at its request. She do't care about favor or disfavor of the Spider Queen. She hated her with all strength, whole heart, with every fiber of body. The cruel goddess, who was worshiped by her people, enough gloating her disgust over a hundred years that she spent in the Underdark. When the Spider Queen wanted the death of her just-born brother. When the Spider Queen wanted to her close friend ended life in the struggle between their houses. When the Spider Queen wished to have all her body, wanted to give her everything, and at the same time wanted to tortured by whip any man who become close to her. When the Spider Queen wished to have her father became drider. NO NO AND ONE MORE TIME NO! She screamed into space as if she wanted to the Spider Queen hear her voice. To make sure that her own views will never change. Goddess had not heard, and never hear her again, goddess was not kind to those who turned away from her. But Xav'ennea knew what she wanted, and certainly it was not a belief in a god. She pulled the rapier from its scabbard, the only weapon that she was able to take. At least it must be enough for her. She grabbed for the highly pinned ponytail and cut her hair just behind the edge of a hairclip depicting a spider. It also threw into space. Pearl white hair, what by of its langht indicating of the status, fell to the ground. She fell on her back, unable to hold back the tears, or to calm down. She felt a darkness blacker than the corridors of the world from which she fled.


Xav'ennea Shavenon - my new character to DnD, we'll see what happens in the future

Female - 138 years old - Drow - Warrior - Chaotic Neutral



Xav'ennea Shavenon - (c) ME
DnD - (c) Gary Gygax, Dave Arneso